اولین مرتبه ای بود سفر می رفتیم   ***   به تمنای تو از خانه به در می رفتیم
توی آبادی مان – ساده بگویم – مولا    ***   مانده بودیم اگر ، پاک هدر می رفتیم
بین ما صحبتی از غربت « آقا » شده بود   ***   رو به سمت حرم از شوق به سر می رفتیم
اولین مرتبه ای بود که در گوشه صحن   ***   با سر زلف پریشان تو ور می رفتیم
پا به پای دل ما عشق قدم بر می داشت    ***   روی دریاچه ای از ابر مگر می رفتیم
رو به ایوان طلا غرق تماشا بودیم    ***   خوش خیال این که به دنبال پدر می رفتیم
تا به خود آمده بودیم ، دوتا سر گردان    ***   پدر از سمتی و ما سمت دگر می رفتیم
خواهر کوچک من ، یکسره هق هق می کرد   ***   یادمان نیست که ... یا ...؟ نه! به نظر می رفتیم
خادمی پیر من و مرضیه را پیدا کرد    ***   لحظه ای بود که از صحن به در می رفتیم
سی – چهل سال از آن حال و هوا می گذرد    ***   که من و « مرضیه » همراه پدر می رفتیم 
چشم مان کی به قدم های تو روشن می شد    ***   از نشابور ، از این خطه ، اگر می رفتیم
در مسیر قدمت – ضامن آهو ! – ماندیم    ***   به کجا بهتر از این راه ، گذر ، می رفتیم
جاده گاهی که به روی دل ما سد می شد   ***   عشق می آمد و از کوه و کمر می رفتیم
روزهایی که سرا پای خراسان می سوخت    ***   رو نه در گاه تو با خون جگر می رفتیم
می سپردیم به دستان تو خود را ، مولا    ***   هر زمانی که به آغوش خطر می رفتیم

خواب دیدم – دو سه شب پیش – من و مرضیه باز    ***   رو به ایوان تو دل باخته تر می رفتیم

 گم کرده ام در ازدحام شهر سویت را    ***   سمت بهشت سرزمین آرزویت را
ابری ترین جغرافیای خواهشم برخیز    ***   بر من ببار آبی ترین بغض گلویت را
خورشید یخ بسته است در من سال های سال  ***   آری بتاب ای آفتاب حسن رویت را
بگذار تا گلدسته هایت پر بگیرد باز    ***   این خاطر دلتنگ ، این در جستجویت را
من عاشقم ، سلولهایم خوب می فهمند    ***   مثل کبوترهای عاشق چار سویت را
عطر حرم از هر طرف می بارد اما عشق   ***   این کودک آواره گم کرده است کویت را
آیا کدامین جاده با من می رسد تا تو    ***   عمریست سیبی سرخ گم کرده ست جویت را
ای آبروی گریه ها ، دستم یه دامانت    ***   این بار هم مهمان کن این بی آبرویت را
نهر و هلال ماه و مه کم رنگ ، ... گم کردم   ***   سمت بهشت سرزمین آرزویت را