وقتی که عقربه های ساعت از دوازده می گذرد ، وقتی زمین آرام می شود ، وقتی که با ستاره ها و خلوت شب تنها می شوی،وقتی روزگار آنقدر با تو غربه می شود که مدام احساس دلتنگی می کنی، آن وقت احساس می کنی نسیم خنک شب برایت پیامی آورده.

سکوت شب به من می آموزد که چگونه با مولایم در خلوت خویش، حرف بزنم.راستی چه گفتم؟از چه حرف زدم؟مگر می شود! من با مولا ...من با مولایم حرف بزنم؟... نمی دانم چگونه از این خلوت بنویسم . تا  می نویسم  « من با امام زمان … »     اشک ها سرازیر می شوند .

، برای تمامی لحظه هایی که دلتان را با کارهایم آزردم ، برای تمام شب هایی که برایتان دعا نکردم ؛ برای تمام صبح هایی که به شما سلام نکردم ؛ برای تمام خوبیهایی که از شما رسید و من به خودم نسبت دادم ؛ برای تمام بدی هایی که به واسطه شما از من دور شد و نفهمیدم ؛ برای تمام نعمت هایی که به من دادید و قدر آن را نشناختم...برای تمام … .

یا صاحب الزمان ! مرا ببخش .

دستم را بگیر !که اگر دست لطف و مهر شما،لحظه ای از دستانم جدا شوند،  می افتم ، می شکنم ، … .

مولای من ! دوستتان دارم . آن قدر که … اصلا خودتان که بهتر می دانید. اما بگذارید باز هم بگویم . بگذارید هزار بار بگویم :

دوستتان دارم ، دوستتان دارم  … .