با نامه‌هایت بوی باران می‌فرستادی
بویی شبیه نان و ریحان می‌فرستادی
هر وقت تنهایی مرا اندوهگین می‌کرد
روز تولد می‌شدی، جان می‌فرستادی
در پاکتی که بوی باروت و شهادت داشت
با خاک‌های جبهه، ایمان می‌فرستادی
?
سر کرده‌ام با یک دهه پاییز، دور از تو
با روزهای سرد و دردانگیز، دور از تو
اردیبهشت از چشم‌هایم شرم خواهد کرد
مرداد هم، آذر و بهمن نیز دور از تو
در صفحه‌های خستة تقویم می‌میرند
مثل من از غصه‌ات لبریز، دور از تو
?
من خواب دیدم خانة ما مثل سنگر شد
در عکس‌هایت، هر چه تو یک جور دیگر شد
دستی تکان دادی و دور و دورتر رفتی
تصویرت انگاری به خون غلتید و پرپر شد
تو مثل یک نور سپید از پیش من رفتی
مثل کسی که ناگهان شکل کبوتر شد!
?
شکل کبوتر شد که پابرجا بمانی تو
مثل شکوه و آبی دریا بمانی تو
دور از تمام چشم‌های شور و بد ـ تنها
مثل نگینی سبز بر دنیا بمانی تو
شکل کبوتر شد که‌ای آباد، ای ایران
تا زنده است و زنده‌ای، زیبا بمانی تو

ز آه سینه سوزان ترانه می سازم
چو نی ز مایه جان این فسانه می سازم
به غمگساری یاران چو شمع می سوزم
برای اشک دمادم بهانه می سازم
پر نسیم به خوناب اشک می شویم
پیامی از دل خونین روانه می سازم
نمی کنم دل از این عرصه شقایق فام
کنار لاله رخان آشیانه می سازم
در آستان به خون خفتگان وادی عشق
برون ز عالم اسباب ، خانه می سازم
چو شمع بر سر هر کشته می گذارم جان
ز یک شراره هزاران زبانه می سازم
ز پاره های دل من شلمچه رنگین است
سخن چو بلبل از آن عاشقانه می سازم
سر و تن و دل و جان را به خاک می فکنم
برای قبر تو چندین نشانه می سازم
کشم به لجه شوریدگی بساط «امین»
کنون که رخت سفر چون کرانه می سازم